تمام آنچه در فضای مجازی میبینید دروغی بیش نیست. تمام خنده ها ، منگه ها ، لاکچری لایف ها، در زمینه اش آشوب و استرسه مثل تمام زندگی های عادی. چقدر بده که زندگی بی حامی و سخت خودتون رو با پیج اینستا بلاگرایی که فقط نیمه قشنگشون رو نشون میدن مقایسه میکنید. لباسای مارک ، اندام های خاص، عمل های زیبایی... اوایل متنفر بودم از اینکه بهم بگن بلاگر، اصن بلاگر بودن عین فحش بود برام ، اما رفته رفته با این واژه که منفور بود یکم برام ، کنار اومدم، گفتم حد اقلش تلاش کنم خودم باشم. برای ویو هیچ کار خاصی نکنم ، هرکسی خود واقعیمو دوسداشت بمونه.

از یجا به بعد به همون میزان که مخاطبات توی فضای مجازی بیشتر میشن، آدمای واقعی عمرت کمتر میشن، چون کسی درکی از کارت نداره، مثلا به دوستت میگی وقت ندارم، بعد یهو یجا میبینتت که داری کارتو پیش میبیری میگه مچتو گرفتم فقط برای ما وقت نداری. خلاصه که کم کم آدمای واقعیتو پیدا میکنی. برای من یکی دو نفر بیشتر نمونده البته حضور همونا هم کمرنگ و کمرنگ تر میشه چون هرکدوم دارن توی تخصص خودشون جلو میرن و اونا هم تایم ندارن مثل من.

تعجب میکنم چطور خیلیا با وجود این همه مشغله کاری به زندگی روزمرشون میرسن و حال میکنن . من که صبح تا شب همه جا هستم و هیچ جا نیستم. یکم جدیدا روی سیستم سازی دارم کار میکنم اما خودمو گول نزنم هنوز خیلی عقبم ، اما همینکه از الان به فکرش افتادم خوشحالم .

نمیدونم شما هم  اگر کسی رو توی فضای سیستم سازی میشناسید بهم بگید. توی این شرایط واقعا پر چالش و قاطی پاتیم.

آرزو میکنم هرکسی که رو به پیشرفته ، قدر جلو رفتن و پیشرفتش رو بدونه و در کنارش مدیریتش رو هم یاد بگیره.